Heimwee naar een land hier ver vandaan
Blijf op de hoogte en volg Lennard
20 Februari 2013 | Nederland, Axel
Jaja, daar zijn we dan alweer anderhalve week in het kleine Nederland. En terwijl we weer in volle glorie terug in het oerhollandse klimaat terug bezig zijn, dwaalt onze geest nog steeds af en toe terug naar het koude Canada. Het oh zo mooie, oh zo koude, maar oh zo fantastische Canada.
"Een reis om nooit meer te vergeten", werd ons op het hart gedrukt voor vertrek, en dit is zoals we allen gehoopt hadden, waar gebleken. Ik schrijf dit stukje met Stevie Wonder's Master Blaster, en zo relaxed, maar toch zo energiek dit stuk is, zo kan onze reis naar Canada ook wel omschreven worden. Met weinig verwachtingen, expres niets opzoeken over de Niagara Falls, niets opzoeken over Toronto, en jezelf laten verrassen bleken de juiste ingrediënten te zijn voor een magnifieke ervaring.
De vliegreis heen was gelijk een heerlijke vuurdoop. De eerste keer vliegen, bleek niet de meest comfortabele vlucht te zijn. Met veel turbulentie stegen we op, en met nog meer turbulentie en een vrij harde landing waren we in Londen. Maar ik heb de volle anderhalf uur met fascinatie uit het raampje zitten staren. Ondanks de vele turbulentie zijn we veilig aangekomen in Canada, en hebben we 'formidable' gegeten bij een italiaans restaurant. De rest van de avond werd door vrijwel iedereen vanaf de binnenkant van de oogleden bekeken, waardoor ik dus niet veel kan vertellen.
Dag 2 begon met een krantje voor de deur, een douche, en een vaag canadees ontbijt. Dit ontbijt hebben we de volgende dag maar vervangen door de Starbucks, wat een stuk beter beviel. Rond de klok van 10 werden we opgehaald om naar het ROM (Royal Ontario Museum) te gaan. Met frisse tegenzin ging iedereen daar naar binnen. Het was een erg mooi museum, moet ik bekennen. De dinotentoonstelling was ook wel interessant, en een gedeelte over indianen en eskimo's -correctie: inuït- waren ook goed te doen. Na anderhalf uur zochten we de weg naar de uitgang weer en zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt en een pinautomaat, die we uiteindelijk hebben gevonden in de laatste 10 minuten die we hadden, en de supermarkt hebben we ingeruild voor Starbucks. Ja, Starbucks heeft flink van ons geprofiteerd, evenals Tim Horton's, een soortgelijke keten als Starbucks, die in grote getalen in Canada opduikt. Hierna zijn we naar de Niagara Falls gereden, die ons meteen een stukje kleiner liet voelen.
Honderden, duizenden, miljoenen liters water misschien wel donderen elke seconde naar beneden, wat een flink kabaal maakt. De nevel van de watervallen die met -10 per direct op alles vast vriest wat in zijn weg komt, gaf prachtige taferelen van hekjes omgeven van een laagje ijs, tot spiegelgladde stoepen waar je je best moest doen niet op je gezicht te gaan. Maar zelfs de paar bijna-ongelukken en de letterlijk bevroren lijven waren dit machtige natuurfenomeen wel degelijk waard.
De dag erna hadden we een fantastische buschauffeuze die tegen beter weten in overal links wilde gaan. Hierdoor heeft onze reis naar Casa Loma, een kasteel dat nageaapt is van Engeland, in plaats van 20 minuten, anderhalf uur geduurd. Holler at a buschauffeuze. Na Casa Loma reden we naar de CN-Tower, een 346meter hoge toren met uitzicht over heel Toronto. Door een glazen vloer konden we mieren -aka mensen- zien kruipen over de aarde en auto's als miniatuurtjes rond zien rijden. Kortom, pretty amazing!
Na Toronto de reis naar Orillia, de plaats waar we onze gastgezinnen zouden ontmoeten. Over de busreis heb ik vrij weinig te melden omdat ik daar aan het slapen was. Maar bij aankomst bij mijn gastgezin kreeg ik gelijk heerlijke spaghetti voorgeschoteld waarna ik lekker ben gaan slapen weer.
De dag erna begon met een heerlijk Canadees ontbijt, pancakes met blueberries en maple leaf syrup. Hierna zijn we naar de farmers market geweest en daarna naar Barrie naar het Winter Carnival, dat helaas een beetje tegenviel, maar gelukkig was Barrie zelf best een leuk plaatsje en had een pitabroodjeszaak een heel aardig dienstmeisje, waar Laurens meer over weet te vertellen..
Op zondag hadden we een bacon, eggs en cinamon buns-ontbijt, waarover ik in mijn vorige verslag al eerder had verteld. Hierna gingen we op zoek naar ansichtkaarten, en rond de middag ijshockeyschaatsen. 's Maandags mee naar school, waar we tot de conclusie kwamen dat de lesniveaus niet altijd even hoog lagen als bij ons, maar de korte dagen waren absoluut geen probleem. Dinsdag hadden we precies dezelfde lessen, maar gelukkig had Peter, mijn buddy, het eerste vrij, waardoor we met Tara en Hope gezellig in de Tim Horton's konden ontbijten. Na school zijn we met een hele groep Downtown Orillia ingegaan, waar we in Mariposa Market wat zijn wezen eten. In een surfwinkeltje met een nederlandse eigenaar heb ik daar ook nog Vans gekocht.
Donderdag was misschien wel de beste dag van heel Canada. Sleehondenrijden. Het meest fantastische wat je je kunt bedenken terwijl je neus oren en gezicht eraf vriezen. Het geeft zo een enorme kick dat het bijna onbeschrijfbaar is. Vandaar dat ik het ook niet eens ga beschrijven. Ik denk dat de foto's wel al genoeg zeggen.
's Avonds gingen we met heel de groep Snow Tuben, in een band van een heuvel af glijden en hopen dat je niet over de hekken vliegt. Met heel de groep hebben we een leuk avondje gehad, en voor sommigen was het afscheid de volgende dag dan ook erg zwaar. Maar aan elke reis komt een eind, zo ook aan de Canadareis. Dus vrijdag zetten we koers richting Toronto, waar we -weliswaar veel te kort- tijd kregen om onze dollars uit te geven in Eaton Centre, het grootste winkelcentrum van Toronto en omstreken. Hierna gingen we nog naar het consulaat, wat evengoed achterwege had gelaten kunnen worden.
De terugreis verliep na enige vertraging door een sneeuwstorm in Noord-Amerika redelijk vlekkeloos, totdat we op Brussel Airport aankwamen en bleek dat de helft van onze koffers nog in Londen op het vliegveld stonden. Maar goed, deze zijn in de loop van dezelfde avond nog thuisgebracht, dus we mogen niet klagen!
Shortly, an amazing trip, probs to Canada!
"Een reis om nooit meer te vergeten", werd ons op het hart gedrukt voor vertrek, en dit is zoals we allen gehoopt hadden, waar gebleken. Ik schrijf dit stukje met Stevie Wonder's Master Blaster, en zo relaxed, maar toch zo energiek dit stuk is, zo kan onze reis naar Canada ook wel omschreven worden. Met weinig verwachtingen, expres niets opzoeken over de Niagara Falls, niets opzoeken over Toronto, en jezelf laten verrassen bleken de juiste ingrediënten te zijn voor een magnifieke ervaring.
De vliegreis heen was gelijk een heerlijke vuurdoop. De eerste keer vliegen, bleek niet de meest comfortabele vlucht te zijn. Met veel turbulentie stegen we op, en met nog meer turbulentie en een vrij harde landing waren we in Londen. Maar ik heb de volle anderhalf uur met fascinatie uit het raampje zitten staren. Ondanks de vele turbulentie zijn we veilig aangekomen in Canada, en hebben we 'formidable' gegeten bij een italiaans restaurant. De rest van de avond werd door vrijwel iedereen vanaf de binnenkant van de oogleden bekeken, waardoor ik dus niet veel kan vertellen.
Dag 2 begon met een krantje voor de deur, een douche, en een vaag canadees ontbijt. Dit ontbijt hebben we de volgende dag maar vervangen door de Starbucks, wat een stuk beter beviel. Rond de klok van 10 werden we opgehaald om naar het ROM (Royal Ontario Museum) te gaan. Met frisse tegenzin ging iedereen daar naar binnen. Het was een erg mooi museum, moet ik bekennen. De dinotentoonstelling was ook wel interessant, en een gedeelte over indianen en eskimo's -correctie: inuït- waren ook goed te doen. Na anderhalf uur zochten we de weg naar de uitgang weer en zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt en een pinautomaat, die we uiteindelijk hebben gevonden in de laatste 10 minuten die we hadden, en de supermarkt hebben we ingeruild voor Starbucks. Ja, Starbucks heeft flink van ons geprofiteerd, evenals Tim Horton's, een soortgelijke keten als Starbucks, die in grote getalen in Canada opduikt. Hierna zijn we naar de Niagara Falls gereden, die ons meteen een stukje kleiner liet voelen.
Honderden, duizenden, miljoenen liters water misschien wel donderen elke seconde naar beneden, wat een flink kabaal maakt. De nevel van de watervallen die met -10 per direct op alles vast vriest wat in zijn weg komt, gaf prachtige taferelen van hekjes omgeven van een laagje ijs, tot spiegelgladde stoepen waar je je best moest doen niet op je gezicht te gaan. Maar zelfs de paar bijna-ongelukken en de letterlijk bevroren lijven waren dit machtige natuurfenomeen wel degelijk waard.
De dag erna hadden we een fantastische buschauffeuze die tegen beter weten in overal links wilde gaan. Hierdoor heeft onze reis naar Casa Loma, een kasteel dat nageaapt is van Engeland, in plaats van 20 minuten, anderhalf uur geduurd. Holler at a buschauffeuze. Na Casa Loma reden we naar de CN-Tower, een 346meter hoge toren met uitzicht over heel Toronto. Door een glazen vloer konden we mieren -aka mensen- zien kruipen over de aarde en auto's als miniatuurtjes rond zien rijden. Kortom, pretty amazing!
Na Toronto de reis naar Orillia, de plaats waar we onze gastgezinnen zouden ontmoeten. Over de busreis heb ik vrij weinig te melden omdat ik daar aan het slapen was. Maar bij aankomst bij mijn gastgezin kreeg ik gelijk heerlijke spaghetti voorgeschoteld waarna ik lekker ben gaan slapen weer.
De dag erna begon met een heerlijk Canadees ontbijt, pancakes met blueberries en maple leaf syrup. Hierna zijn we naar de farmers market geweest en daarna naar Barrie naar het Winter Carnival, dat helaas een beetje tegenviel, maar gelukkig was Barrie zelf best een leuk plaatsje en had een pitabroodjeszaak een heel aardig dienstmeisje, waar Laurens meer over weet te vertellen..
Op zondag hadden we een bacon, eggs en cinamon buns-ontbijt, waarover ik in mijn vorige verslag al eerder had verteld. Hierna gingen we op zoek naar ansichtkaarten, en rond de middag ijshockeyschaatsen. 's Maandags mee naar school, waar we tot de conclusie kwamen dat de lesniveaus niet altijd even hoog lagen als bij ons, maar de korte dagen waren absoluut geen probleem. Dinsdag hadden we precies dezelfde lessen, maar gelukkig had Peter, mijn buddy, het eerste vrij, waardoor we met Tara en Hope gezellig in de Tim Horton's konden ontbijten. Na school zijn we met een hele groep Downtown Orillia ingegaan, waar we in Mariposa Market wat zijn wezen eten. In een surfwinkeltje met een nederlandse eigenaar heb ik daar ook nog Vans gekocht.
Donderdag was misschien wel de beste dag van heel Canada. Sleehondenrijden. Het meest fantastische wat je je kunt bedenken terwijl je neus oren en gezicht eraf vriezen. Het geeft zo een enorme kick dat het bijna onbeschrijfbaar is. Vandaar dat ik het ook niet eens ga beschrijven. Ik denk dat de foto's wel al genoeg zeggen.
's Avonds gingen we met heel de groep Snow Tuben, in een band van een heuvel af glijden en hopen dat je niet over de hekken vliegt. Met heel de groep hebben we een leuk avondje gehad, en voor sommigen was het afscheid de volgende dag dan ook erg zwaar. Maar aan elke reis komt een eind, zo ook aan de Canadareis. Dus vrijdag zetten we koers richting Toronto, waar we -weliswaar veel te kort- tijd kregen om onze dollars uit te geven in Eaton Centre, het grootste winkelcentrum van Toronto en omstreken. Hierna gingen we nog naar het consulaat, wat evengoed achterwege had gelaten kunnen worden.
De terugreis verliep na enige vertraging door een sneeuwstorm in Noord-Amerika redelijk vlekkeloos, totdat we op Brussel Airport aankwamen en bleek dat de helft van onze koffers nog in Londen op het vliegveld stonden. Maar goed, deze zijn in de loop van dezelfde avond nog thuisgebracht, dus we mogen niet klagen!
Shortly, an amazing trip, probs to Canada!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
